Ένας αγαπημένος διαγωνισμός που πλέον έγινε θεσμός.
Εμπνευστής του, η φίλη blogger Μαρία Νι, από το blog Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά , η οποία δίνοντας μας ένα θέμα μας καλεί να συμμετέχουμε με μια φωτογραφία.
Για πρώτη φορά και προς μεγάλη μου έκπληξη μιας και δεν είμαι και η τέλεια φωτογράφος, η δικιά μου φωτογραφία πήρε την πρώτη θέση στην ψηφοφορία και είμαι πολύ χαρούμενη γιαυτό.
Οι συμμετοχές ήταν όλες αξιόλογες με την κάθε μία να αφήνει το δικό της στίγμα.
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε από το κινητό μου τον περασμένο χειμώνα, από το εσωτερικό του ξενοδοχείου Βερεγγάρια που πρίν λίγο καιρό σας γνώρισα μέσα από αυτή την ανάρτηση.
Η εναλλαγή του σκηνικού την δεδομένη στιγμή με ώθησε στην φωτογράφηση της συγκεκριμένης σκηνής και όχι άδικα οπως φάνηκε τελικα καθώς ήταν ένα μαγικό θέαμα.
Συγχαρητήρια σε όλες τις συμμετοχές και ευχαριστώ πολύ όσους ψήφισαν την φωτογραφία μου καθώς και την Μαρία που συντονίζει κάθε φορά άψογα αυτό τον διαγωνισμό
Σε μια βόλτα μου στο διαδίκτυο, έπεσα στο πιο κάτω κείμενο.
Μιλάει για αλήθειες, για πολλές αλήθειες αλλα με ενα πολύ ιδιαίτερο τρόπο.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο δημιουργός του αλλα συγκλονίστηκα μόλις το διάβασα και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας..
''Να μάθεις να φεύγεις…''
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το)
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι -από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόσο περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει
Να μη συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία, κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά
Αποφάσισα να συνδιάσω αυτο το περίεργο αίσθημα με μουσικουλα..
Έξω επιτέλους είναι κρύο, οπότε μουσικούλα, ζεστό καφεδάκι , κρεββάτι και υπολογιστής είναι μια όμορφη και χαλαρή ιδέα μέχρι να με πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του.
Άνοιξα λοιπόν την αγαπημένη λίστα στο youtube
και καρφωθηκε το μάτι μου ένα αγαπημένο ελληνικό τραγούδι το οποίο υπαρχει και στα ιταλικα..
Laura Pausini λοιπόν και La Solitudine.
Ένα απο τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια
Marco se n'è andato e non ritorna più
Il treno delle sette e trenta senza lui
È un cuore di metallo senza l'anima
Nel freddo del matino grigio di città
A scuola il banco è vuoto, Marco è dentro me
È dolce il suo respiro fra i pensieri miei
Distanze enormi sembrano dividerci
Ma il cuore batte forte dentro me
Chissà se tu mi penserai
Se con i tuoi non parli mai
Se ti nascondi come me
Sfuggi gli sguardi e te ne stai
Rinchiuso in camera e non vuoi mangiare
Stringi forte al te il cuscino
Piangi non lo sai
Quanto altro male ti farà la solitudine
Marco nel mio diario ho una fotografia
Hai occhi d'un bambino un poco timido
La stringo forte al cuore e sento che ci sei
Fra i compiti d'inglese e matematica
Tuo padre e i suoi consigli che monotonia
Lui con il suo lavoro ti ha portato via
Di certo il tuo parere non l'ha chiesto mai
Ha detto: "un giorno tu mi capirai"
Chissà se tu mi penserai
Se con gli amici parlerai
Per non soffrire più per me
Ma non è facile lo sai
A scuola non me posso più
E i pomeriggi senza te
Studiare è inutile tutte le idee
Si affollano su te
Non è possibile dividere
La vita di noi due
Ti prego aspettami amore mio
Ma illuderti non so
La solitudine fra noi
Questo silenzio dentro me
è l'inquietudine di vivere
La vita senza te
Ti prego aspettami perché
Non posso stare senza te
Non è possibile dividere
La storia di noi due
La solitudine fra noi
Questo silenzio dentro me
è l'inquietudine di vivere
La vita senza te
Ti prego aspettami perché
Non posso stare senza te
Non è possibile dividere
La storia di noi due
La solitudine
Είμαι σίγουρη πως αυτό το τραγούδι σας φαίνεται γνώριμο μιας και είναι
''Το νου σου κύριε οδηγέ'' που έχει τραγουδήσει ο Θάνος Καλλίρης..
Ένα από τα επίσης αγαπημένα μου τραγούδια που
συντρόφευε τις μοναχικές νύχτες της εφηβείας μου..
Δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι με αναπηρία δίνουν μαθήματα ζωής σε όλους εμάς τους "κανονικούς". Μια έκθεση με γυμνές φωτογραφίες από την καθημερινότητά τους συγκλονίζει.
Ο 39 χρονος Όλιβερ Φερμαριέλο από τη Ρώμη αποφάσισε να φωτογραφίζει ανθρώπους με αναπηρία στις πιο προσωπικές στιγμές τους. Ονόμασε τη σειρά με τα γυμνά πορτρέτα"Je t'aime, moi aussi"(Σ’ αγαπώ, κι εγώ) μέσα από την οποία προσπαθεί να εξερευνήσει τη σεξουαλική προσωπικότητα των ανθρώπων με αναπηρία.
Ο φωτογράφος άφησε τα μοντέλα του ελεύθερα να εκφραστούν.
Τους φωτογράφισε μέσα στα σπίτια τους στις πιο προσωπικές στιγμές τους: με τους συντρόφους τους, την ώρα που ντύνονται, την ώρα που κάνουν μπάνιο ή βουρτσίζουν τα δόντια τους.
Ο 30χρονος Μάρκο είναι φωτογράφος κι έχασε το δεξί του πόδι το 2012 στη Βοσνία.
Γνώρισε τη σύντροφό του σε νοσοκομείο του Μιλάνου όπου νοσηλευόταν κι εκείνη έκανε την πρακτική της σαν νοσοκόμα
Ο 51χρονος Ανδρέα πάσχει εκ γενετής από εγκεφαλική παράλυση.
Πήρε μάστερ στη Φιλοσοφία και την Ιστορία από το πανεπιστήμιο της Μπολόνια
Η 29χρονη Κιάρα είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Πάσχει από ατελή οστεογένεση
Η Κιάρα στο σπίτι της στη Μόντενα, όπου μένει με τον σύντροφό της Φάμπιο
Η 20χρονη Καρλότα έμεινε παραπληγική μετά από ατύχημα με μηχανή πριν από τρια χρόνια. Σπουδάζει ιατρική και παρά το τροχαίο έχει δίπλωμα και οδηγεί ένα σπορ αυτοκίνητο
Ο 31χρονος Ταρεκ είναι παραπληγικός αλλά street artist
Ο 52χρονος Μαουρίτσιο πάσχει από ατελή οστεογένεση.
Δουλεύει στην κεντρική τράπεζα της Ιταλίας ως ερευνητής για πλαστά χαρτονομίσματα
Ο Βίτο, 42 ετών, είναι παραπληγικός μετά από τροχαίο με τη μηχανή του
